یه حرف صمیمی

__________________________

موقع سحر نشستم و کلی فکر کردم.

به وبلاگ.

به بیان و بیانی ها.

به دنبال کننده هام.

به نوشته هام.

به نیتهام.

به ادراکاتم از تک تک شما.

به تنهایی خودم.

نیاز خودم به نوشتن.

به درک این واقعیت که :

ما همه به این دهکده بیان وابسته شدیم.

نمی تونیم رهاش کنیم.

نمی تونیم همو نادیده بگیریم.

همه مون یجورایی به هم نیاز داریم.

همو لازم داریم.

تا کی؟

نمی دونم.

.

از رفتن و ننوشتن منصرف شدم.

ولی روندم رو تغییر میدم.

به یک شیوه دیگه نوشتن رو ادامه میدم.

.