داشتم به یه موضوعی فکر می کردم، لازم دیدم مطلبی ارائه بدم، نمی دونستم چجوری بیان کنم که ساده باشه، امیدوارم عمیق بخونیدش:
.
ما یه نگاه عرضی داریم یه نگاه طولی.
یا به عبارتی نگاه افقی و نگاه عمودی.
و به تعبیر قرآن، این نگاه میشه رؤیت، و طولی یا عرضی بودنش هم در قرآن با « ب » یا « علیَ » همراه هست.
.
نگاه عرضی یا افقی، دید یا نگرشی هست که نگاه از بالا نیست. احاطه ای نیست.
نگاه طولی یا عمودی، نگاه یا نگرشی هست که از بالاست. محیط هست.
.
اون نگاه عرضی یا افقی، اشتباه نیست؛ درسته. بالاخره طرف یه چیزی رو دیده و یا درک کرده که بوده و رخ داده. منتها اون جامعیت نگاه طولی یا عمودی رو نداره.
.
افرادی که نگاه عرضی یا افقی دارن، هیچوقت نمی تونن نگاه عمودی یا طولی داشته باشن. ولی افرادی که نگاه عمودی یا طولی و بهتره بگم نگاه احاطه ای و محیطی دارن، در حقیقت علاوه بر اون نگاه عرضی، نگاه احاطه ای هم دارن.
.
همچنین افرادی که نگاه احاطه ای دارن، هیچوقت نباید در مقابل افرادی که نگاه افقی دارن عرض اندام کنن. چرا؟ چون به هیچ وجه مورد درک و احترام قرار نمی گیرن (بخصوص اگه خانم باشن).
.
احاطه پیرامونی به سادگی به دست نمیاد.
علائم و مشخصاتی داره.
لوازم و اسبابی نیاز داره.
.
کسی که از قله به بالا، اطراف و پایین خودش نگاه می کنه خیلی فرق داره با کسی که از دامنه داره فقط به خودش و اطرافش، در حد محدوده خودش، نگاه می کنه.
.
حالا مطمئنم که همین حرف منو، یه عده ای به انحاء مختلف برداشت و تعبیر می کنن و چه بسا با توهماتشون فکر کنن نگاهشون از نوع احاطه ای هست (بخصوص آقایون) و حتی انگ های مختلف هم ممکنه به من بزنن. مهم نیست.
.
فقط خواهشاً توی خلوت خودتون، با آرامش و تفکر و عمیق این مطلب رو بخونید.