کمی دور از فضای جنگی!

یه مطلبی می خوام بنویسم، بنظرم لازمه قبلش یه مقدمه کوچیک داشته باشه:

.

قبلاً گفته بودم یه مغازه گرفتم، کار خیاطی می کنم. هم شخصی دوزی می کنم هم تعمیرات انجام میدم.

مغازه ام داخل یه پاساژ سرپوشیده س.

همه جور مشتری دارم: مرد و زن، پیر و جوون. 

.

خیلی سریع بخاطر دستمزد مناسب و خوش برخوردی، مشتریام زیاد شدن، یه دستیار آوردم تا کمک دستم باشه، ماهانه بهش حقوق میدم.

.

یکی از مشتریان دائمی من  یه خانم و آقای نسبتا مسن هستند که هم آقا هم خانومش، جداگانه برام کار میارن. البته برای آقایون فقط تعمیرات انجام میدم.

.

این آقا و خانوم، محترم و با شخصیت ان.

اول، آقا برام کار میاورد، و اکثرا دلش می خواست با من حرف بزنه، می‌گفت یه بار سکته کردم.

.

بعدش خانمش میومد که موهای کلا سفید داره و آرایش غلیظ می کنه.

.

خانوم، چون از کارم خوشش اومده بود، دوستانش رو هم مشتری من کرد.

.

یکی دوبار که این خانوم با دوستاش اومده بودن، دیدم چند بار عصبی شد و خیلی بد برخورد کرد.

عصبانیتش برام تعجب آور بود.

.

یروز لابلای حرفاش فهمیدم پسر از دست داده، خیلی دلم سوخت و کنجکاو شدم!

.

امروز که یکی از دوستاش اومده بود، حرف پیش کشیدم ازش سؤال کردم پسر فلانی بخاطر تصادف از دنیا رفته؟ یا مشکلی داشته؟

.

گفت: از من نشنیده بگیر بانو.

این خانوم پسری داشت رشید، ورزشکار، مؤمن، ماه. ولی خودکشی کرد!

.

من متأسفانه آدم حساس و بسیار عاطفی هستم،

خیلی دلم سوخت.

.

+

یادمه چند سال پیش، یکی از دوستان پسر بزرگم، خودکشی کرده بود،

بچه هامو جمع کردم و با قاطعیت و تحکم بهشون هشدار دادم و گفتم:

ببینید، یه جوون جاهل نادون احمق، دست به یه کار احمقانه میزنه، پدر و مادرش تا آخر عمر می سوزن. درس عبرت بگیرید....

.

( مشتری اومد، برم به مشتری برسم، فعلا )

.

غرض اینکه، آدما رو نمیشه از ظاهرشون قضاوت کرد و از درونشون خبر داد....