میزگرد

_____________________________

امشب سر سفره افطار، اولین میزگرد جلسه خانوادگی سال هزار و چهارصد و چهار تشکیل شد. رئیس این جلسه من بودم و در واقع به بهونه وضعیت بحرانی که پیش اومده بود، این جلسه رو تشکیل دادم. البته نیمچه جلسات، همیشه توی خونواده ما برقراره؛ منتها این جلسه، جلسه رسمی بود و مهم و همه اعضا که متشکل بودن از چند نسل متفاوت پشت سر هم، موظف بودن نظراتشون رو اعلام کنن و برای بحران، راهکار بدن و در یه فضای آروم و منطقی، با تحلیل و بررسی اوضاع و شرایط موجود، یه همفکری نتیجه بخش صورت بگیره.

.

یه ترکیب جالب از چند نسل متفاوت شکل گرفت؛ همه نظراتشون رو اعلام کردن؛ محور بحث این میزگرد، نحوه سرمایه گذاری بود برای تولید، در سال جدید و دوره جدید زندگی.

.

اول، من بعنوان رئیس جلسه یه توضیح کامل و جامع در خصوص شرایط موجود و بحران کنونی ارائه دادم و بعد هرکدوم از اعضا نظراتشون رو گفتن؛ جوانب امور بررسی شد؛ و قرار شد نظرات، عملیاتی بشه.

.

با توجه به شرایط فعلی مملکت، اوضاع اقتصادی و تورم و گرانی و کمبود سرمایه، جوانهای ما خیلی نیاز به یاری، حمایت و همفکری و همراهی دارن.

هرچند واقعن نسلها با هم خیلی متفاوت ان. فکر و اندیشه نسل جدید با نسل قدیم خیلی فرق داره. ایده ها، دیدگاهها، حتی ایدئولوژی و جهانبینی اونها با ما که مال نسل قدیم هستیم زمین تا آسمون فرق داره. حتی نحوه سرمایه گذاری؛ نحوه رشد سرمایه و ... خیلی موارد دیگه.

نسل جوان خانواده ما که تحت شرایط خاصی تربیت شدن  یه نسل آروم، منطقی، تحلیل گر، مبسوط نگر و جامع اندیش هستند. و یکی از نکات تربیتی مهم و اساسی در خانواده ما، عون و همیاری و حمایت و پشتیبانی از همدیگه است.

من بعنوان مادر این بچه ها و همسر پدر بچه ها، موظفم قضایا رو به گونه ای مدیریت کنم که در عین حفظ شخصیت و حرمت هر کدوم از اعضا، این فضا براشون فراهم باشه که بتونن اظهار وجود کنن. بتونن اظهار نظر کنن. بتونن به هم اعتماد داشته باشن و به هم تکیه کنن. تا مجبور نباشن به افرادی بیرون از این جو صمیمی خانواده متکی باشن.

.

بچه ها موظفن احترام به والدینشون رو حفظ و مراعات کنن. احترام به مادر جای خود و احترام به پدر هم جای خود و همینطور احترام به همدیگه. بزرگ و کوچکی باید مراعات بشه. هرکدوم باید وظایف خودشون رو در قبال هم بدونن. و نیازهای منطقی همدیگه رو تا جایی که امکان داره برآورده کنن. دست هم رو بگیرن و با هم حرکت کنن تا این زنجیره عاطفی و حتی احساسی و منطقی خانواده محفوظ و برقرار بمونه.

چه خوش بی

________________________

چندین سال پیش، یه اوستایی داشتیم، خیلی پر بود. عجیب بود. اهل دل بود. همه ما سر و دست می شکستیم توی دلش جا باز کنیم. اظهار هم می کردیم که اوستا، ما ارادت داریم خدمتتون و فلان.

اوستا فقط می خندید.

ما حرصمون در میومد ازین خنده کذایی!.

چرا؟

چون با خودمون می گفتیم: چرا اوستا باور نمی کنه که ما ارادت داریم بهش. دوسش داریم. بهش مهر و محبت داریم؟ یعنی چی؟

یبار اوستا برگشت گفت: عزیزان من، اگه شما دوسم دارین، چرا من دوستون ندارم؟!

.

همه تعجب کردیم.

یعنی چی؟

گفتیم اوستا یکم توضیح بدین.

گفت:

دوس داشتن اون چیزی نیس که ماها فکر می کنیم.

دوس داشتنی که به هم وصل نیس.

تو اونور، غربی؛

من اینور، شرق.

تو اونوری دلت می تپه.

دلت می تپه ها؛ ولی اونوری می تپه.

من اینوری دلم می تپه!

با هم همسو و میزان نیس.

این که دوس داشتن نیس.

این که عشق نیس.

دو تا دل اگه واسه هم بتپه میزون هم می تپه. درست مماس هم. تپش ها درست فیکس هم میشن.

اونوقت میشه عشق.

میشه دوس داشتن متعادل.

تو واسه خودت ضابطه هایی رو تعریف کردی از عشق و دوس داشتن و فکر می کنی و توهم داری که دوس داری و عاشقی.

طرف مقابلت هم ضابطه هایی رو تعریف کرده از عشق و دوس داشتن و فکر می کنه و یا توهم داره که دوست داره و عاشقته.

در حالیکه نه تو عاشق حقیقی هستی نه اون.

هر جفتتون توهم عشق دارین.

هر جفتتون هم توهم دارین که عشقتون حقیقیه. چرا؟ چون احتمالن یه جاهایی یه نسبتهای مساوی رو لمس می کنین.

ولی این عشق نیس عزیزان من.

عشق و دوس داشتن، ساحتش خیلی بلنده.

طرف توهم داره که ساحت قلب رو دریافته.

ههه.

کجای کاری بالام جان؟

خلاصه.

حرف و سخن درین باب زیاده.

شاعر میگه:

چه خوش بی مهربونی هر دو سر بی

که یکسر مهربونی درد سر بی

اگر مجنون دل شوریده ای داشت

دل لیلی از آن شوریده تر بی

.

وزنه های هر دو کفه ترازو باید میزون باشه تا جور در بیاد و تناسب و زوجیت و شفع و همسانی شکل بگیره ؛ در غیر اینصورت این کفه و اون کفه فقط سنگینی بالا و پایین می کنن.